De eerste week van huis
Door: Esther Hansman
Blijf op de hoogte en volg Esther
27 September 2013 | Nederland, Sint Jansklooster
Zo na een drukke week waarin ik veel heb gedaan en meegemaakt heb ik nu eindelijk even de tijd om alles op te schrijven en te delen met iedereen. In mijn reisdagboek, staat gewoon bijna niets volledig uitgeschreven, omdat ik alleen maar tijd heb voor steekwoorden, maar die zijn ook echt nodig anders is besef van de dagen en activiteiten volledig weg.
Dinsdag 24 september zouden we om 10:00 uur vertrekken naar een hostel in St. Lucia, omdat daar het natuurpark “Hluhluwe” (spreek je uit als: Sloesloewie) in de buurt zit. Door in een hostel te slapen kun je ’s ochtends al vroeg in het natuurpark zijn en is er meer kans om dieren te zien. Iedereen van de groep was om 10:00 uur klaar, maar al snel bleek dat het wat later zou worden, uiteindelijk zijn we rond 12:30 uur vertrokken! Dit is echt typisch Afrika! Iedere dag maken we afspraken en iedere dag worden ze verzet. Gelukkig had ik hier wel op gerekend, maar het blijft me toch iedere keer verbazen, totaal anders dan in Nederland. Alle spullen (eten voor 3 dagen) waren ingepakt en na 3,5 uur rijden kwamen we aan in St. Lucia. Het is een toeristische plek en het is een van de veiligste plekken waar je kunt zijn. We konden gerust ’s avonds alleen over straat lopen en overal zaten restaurants en bars. We sliepen met alle studenten samen op één kamer samen in het hostel, dat was wel gezellig =). Bij het hostel zat een bar en ook al wisten we dat we de volgende ochtend om 4:30 uit bed moesten, we gingen toch nog even gezellig naar de bar. Ik ben constant het besef van tijd kwijt en ’s avonds lijkt het iedere keer later dan het is, omdat het zo vroeg donker is. Op een gegeven moment dachten we dat het wel tijd was om te gaan slapen en het bleek nog maar 21:30 uur te zijn. We hebben genoten, een drankje gedronken, met verschillende mensen gepraat, gedanst, echt vakantiegevoel.
woensdag 25 september, de dag begon erg vroeg! Om 5:45 zaten we met zijn allen in het busje en gingen we op weg naar het natuurpark. Ik heb ontzettend veel dieren gezien en het was best wel raar om dieren als zebra’s, neushoorns en nijlpaarden van zo’n korte afstand te zien zonder dat er een hek voor zit. Natuurlijk waren we op zoek naar de big 5, maar helaas hebben we ze niet alle 5 gezien. De luipaard en de leeuw hielden zich verborgen, dat was wel een beetje jammer. De rit door het natuurpark verliep niet zonder slag of stoot. Op een gegeven moment reden we op een weg en recht voor ons verscheen er een enorme olifant, die richting de auto kwam lopen. Heather herkende aan het gedrag van de olifant dat hij boos was en wilde zo snel mogelijk keren. Achter ons zaten ook een aantal auto’s en er ontstond grote paniek!! Veel mensen uit de bus begonnen te schreeuwen, Heather zei dat we echt in groot gevaar waren en achter de olifant zagen we een auto rijden, die de olifant alleen maar verder opjaagde. We kregen de kans om een zijpad in te slaan en te wachten tot de olifant terug zou gaan de struiken in. Na een tijdje leek de kust veilig en reden we weer op dezelfde weg tot we ineens weer geconfronteerd werden met de boze olifant. Hij kwam recht op ons af en Heather probeerde om achteruit weg te rijden en de auto sloeg af! Er was enorme spanning in de bus, sommigen raakten volledig in paniek en het was echt, echt gevaarlijk. Ik snap het nog niet, maar ik bleef verbazingwekkend kalm en kon alleen maar bidden tot God. Van alle 11 studenten is er maar 1 die ook gelooft in God, maar zelfs de studenten die niet in God geloofden vroegen of ik wilde bidden. We zijn terug gereden, hebben lang gewacht en uiteindelijk hebben we toch nog onze weg via die weg kunnen vervolgen. We hebben uren en uren gereden (12 uur lang) en de meest prachtige dingen gezien.. Gods schepping is zo mooi en er zijn zoveel dingen die ik nog nooit gezien heb, heel bijzonder.
De sfeer in de groep is tot nu erg leuk en dat vind ik erg fijn. Toen we ’s avonds laat weer aankwamen in het hostel hebben we gegeten en daarna zijn we naar de bar gegaan. De kokkin die tijdens de trip met ons mee ging, was ook in de bar en het is zo apart om te beseffen dat iemand die heel hard werkt, zo weinig geld krijgt dat zelfs een blikje cola al veel te duur is. Het zet me wel aan het denken over hoe ontzettend goed ik het zelf heb.
Donderdag 26 september ik was veel te vroeg wakker en ben maar gaan douchen (sowieso verzekerd van warm water ;)). Daarna kon ik in alle rust alles wat ik had meegemaakt opschrijven en daarna ben ik de kok gaan helpen. Het was heerlijk weer en er stond een boottocht op de planning dus dat kwam mooi uit. Tijdens de boottochten hebben we krokodillen en nijlpaarden gezien en genoten van het weer. Na de lunch zijn we (had ik nooit verwacht) naar het strand gegaan! Het water was heerlijk warm en de golven zijn mega hoog! Je kon er echt op meedrijven en af en toe werd je naar de bodem geduwd, het was heel gaaf! De reis terug naar GGA duurde erg lang en ik was dan ook erg moe toen we aankwamen. Iedereen die gezwommen had wilde erg graag douchen, want overal zat zand! Toen iedereen eindelijk gedoucht had, gingen we naar bed en heb ik heerlijk geslapen.
Vrijdag 27 september, het was vandaag weer de bedoeling dat we om 9:45 zouden vertrekken, maar dit werd ook weer veel later dan de bedoeling was! In de tijd dat we moesten wachten konden we de kinderen die buiten aan het spelen waren beter leren kennen en met vrijwilligers praten. We hebben vanmorgen een basisschool bezocht en Heather heeft de kinderen daar over de projecten die gaan starten verteld. De kinderen hebben vervolgens voor ons allemaal gezongen en dat was echt heel mooi. Op de een of andere manier kunnen alle kinderen hier zingen en dansen en om daar bij te mogen te zijn en van te genieten is echt een cadeau. Aan de andere kant gaf het bezoek aan de vallei met de school me ook een verdrietig gevoel of een soort gevoel van onmacht. Ik besef en zie gewoon dat het zoveel uitmaakt waar je geboren wordt. Ik zie een bouwwerkje wat voor huis door moet gaan met een klein kindje er voor en een vrouw en dat raakt me echt. Zo’n kind kiest er niet voor, maar wordt daar gewoon geboren en daardoor is direct al voor een groot deel bepaald hoe zijn toekomst er uit gaat zien. Aan de ene kant krijg ik dan de neiging om te huilen, terwijl ik aan de andere kant ontzettend dankbaar ben met alles wat ik heb gekregen in mijn leven.
’s Middags zijn we naar het winkelcentrum gegaan en hadden we de kans op wat spullen die we vergeten waren om mee te nemen te kopen. Dat voelt ook weer heel dubbel, wij kopen dingen misschien zelfs wel dubbel en anderen hebben helemaal, maar dan ook helemaal niets..
Deze week was een introductieweek en morgen gaan we naar Durban en zullen we meer horen over de projecten die we gaan draaien en het werk dat we moeten doen. Vanaf volgende week beginnen de echte werk weken, maar ook al zou nu de reis afgelopen zijn, dan zou ik al heel dankbaar zijn voor alles wat ik heb mogen zien, voelen, ervaren en leren.
Op dit moment nu ik dit allemaal getypt heb, voel ik me gelukkig, dankbaar en op de een of andere manier ervaar ik een bepaalde rust.. Natuurlijk zijn er momenten dat ik mis wat ik thuis heb, maar aan de andere kant brengt dit me ook zoveel.
Tot de volgende blog =)
Ps. Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op mijn vorige blog
Dinsdag 24 september zouden we om 10:00 uur vertrekken naar een hostel in St. Lucia, omdat daar het natuurpark “Hluhluwe” (spreek je uit als: Sloesloewie) in de buurt zit. Door in een hostel te slapen kun je ’s ochtends al vroeg in het natuurpark zijn en is er meer kans om dieren te zien. Iedereen van de groep was om 10:00 uur klaar, maar al snel bleek dat het wat later zou worden, uiteindelijk zijn we rond 12:30 uur vertrokken! Dit is echt typisch Afrika! Iedere dag maken we afspraken en iedere dag worden ze verzet. Gelukkig had ik hier wel op gerekend, maar het blijft me toch iedere keer verbazen, totaal anders dan in Nederland. Alle spullen (eten voor 3 dagen) waren ingepakt en na 3,5 uur rijden kwamen we aan in St. Lucia. Het is een toeristische plek en het is een van de veiligste plekken waar je kunt zijn. We konden gerust ’s avonds alleen over straat lopen en overal zaten restaurants en bars. We sliepen met alle studenten samen op één kamer samen in het hostel, dat was wel gezellig =). Bij het hostel zat een bar en ook al wisten we dat we de volgende ochtend om 4:30 uit bed moesten, we gingen toch nog even gezellig naar de bar. Ik ben constant het besef van tijd kwijt en ’s avonds lijkt het iedere keer later dan het is, omdat het zo vroeg donker is. Op een gegeven moment dachten we dat het wel tijd was om te gaan slapen en het bleek nog maar 21:30 uur te zijn. We hebben genoten, een drankje gedronken, met verschillende mensen gepraat, gedanst, echt vakantiegevoel.
woensdag 25 september, de dag begon erg vroeg! Om 5:45 zaten we met zijn allen in het busje en gingen we op weg naar het natuurpark. Ik heb ontzettend veel dieren gezien en het was best wel raar om dieren als zebra’s, neushoorns en nijlpaarden van zo’n korte afstand te zien zonder dat er een hek voor zit. Natuurlijk waren we op zoek naar de big 5, maar helaas hebben we ze niet alle 5 gezien. De luipaard en de leeuw hielden zich verborgen, dat was wel een beetje jammer. De rit door het natuurpark verliep niet zonder slag of stoot. Op een gegeven moment reden we op een weg en recht voor ons verscheen er een enorme olifant, die richting de auto kwam lopen. Heather herkende aan het gedrag van de olifant dat hij boos was en wilde zo snel mogelijk keren. Achter ons zaten ook een aantal auto’s en er ontstond grote paniek!! Veel mensen uit de bus begonnen te schreeuwen, Heather zei dat we echt in groot gevaar waren en achter de olifant zagen we een auto rijden, die de olifant alleen maar verder opjaagde. We kregen de kans om een zijpad in te slaan en te wachten tot de olifant terug zou gaan de struiken in. Na een tijdje leek de kust veilig en reden we weer op dezelfde weg tot we ineens weer geconfronteerd werden met de boze olifant. Hij kwam recht op ons af en Heather probeerde om achteruit weg te rijden en de auto sloeg af! Er was enorme spanning in de bus, sommigen raakten volledig in paniek en het was echt, echt gevaarlijk. Ik snap het nog niet, maar ik bleef verbazingwekkend kalm en kon alleen maar bidden tot God. Van alle 11 studenten is er maar 1 die ook gelooft in God, maar zelfs de studenten die niet in God geloofden vroegen of ik wilde bidden. We zijn terug gereden, hebben lang gewacht en uiteindelijk hebben we toch nog onze weg via die weg kunnen vervolgen. We hebben uren en uren gereden (12 uur lang) en de meest prachtige dingen gezien.. Gods schepping is zo mooi en er zijn zoveel dingen die ik nog nooit gezien heb, heel bijzonder.
De sfeer in de groep is tot nu erg leuk en dat vind ik erg fijn. Toen we ’s avonds laat weer aankwamen in het hostel hebben we gegeten en daarna zijn we naar de bar gegaan. De kokkin die tijdens de trip met ons mee ging, was ook in de bar en het is zo apart om te beseffen dat iemand die heel hard werkt, zo weinig geld krijgt dat zelfs een blikje cola al veel te duur is. Het zet me wel aan het denken over hoe ontzettend goed ik het zelf heb.
Donderdag 26 september ik was veel te vroeg wakker en ben maar gaan douchen (sowieso verzekerd van warm water ;)). Daarna kon ik in alle rust alles wat ik had meegemaakt opschrijven en daarna ben ik de kok gaan helpen. Het was heerlijk weer en er stond een boottocht op de planning dus dat kwam mooi uit. Tijdens de boottochten hebben we krokodillen en nijlpaarden gezien en genoten van het weer. Na de lunch zijn we (had ik nooit verwacht) naar het strand gegaan! Het water was heerlijk warm en de golven zijn mega hoog! Je kon er echt op meedrijven en af en toe werd je naar de bodem geduwd, het was heel gaaf! De reis terug naar GGA duurde erg lang en ik was dan ook erg moe toen we aankwamen. Iedereen die gezwommen had wilde erg graag douchen, want overal zat zand! Toen iedereen eindelijk gedoucht had, gingen we naar bed en heb ik heerlijk geslapen.
Vrijdag 27 september, het was vandaag weer de bedoeling dat we om 9:45 zouden vertrekken, maar dit werd ook weer veel later dan de bedoeling was! In de tijd dat we moesten wachten konden we de kinderen die buiten aan het spelen waren beter leren kennen en met vrijwilligers praten. We hebben vanmorgen een basisschool bezocht en Heather heeft de kinderen daar over de projecten die gaan starten verteld. De kinderen hebben vervolgens voor ons allemaal gezongen en dat was echt heel mooi. Op de een of andere manier kunnen alle kinderen hier zingen en dansen en om daar bij te mogen te zijn en van te genieten is echt een cadeau. Aan de andere kant gaf het bezoek aan de vallei met de school me ook een verdrietig gevoel of een soort gevoel van onmacht. Ik besef en zie gewoon dat het zoveel uitmaakt waar je geboren wordt. Ik zie een bouwwerkje wat voor huis door moet gaan met een klein kindje er voor en een vrouw en dat raakt me echt. Zo’n kind kiest er niet voor, maar wordt daar gewoon geboren en daardoor is direct al voor een groot deel bepaald hoe zijn toekomst er uit gaat zien. Aan de ene kant krijg ik dan de neiging om te huilen, terwijl ik aan de andere kant ontzettend dankbaar ben met alles wat ik heb gekregen in mijn leven.
’s Middags zijn we naar het winkelcentrum gegaan en hadden we de kans op wat spullen die we vergeten waren om mee te nemen te kopen. Dat voelt ook weer heel dubbel, wij kopen dingen misschien zelfs wel dubbel en anderen hebben helemaal, maar dan ook helemaal niets..
Deze week was een introductieweek en morgen gaan we naar Durban en zullen we meer horen over de projecten die we gaan draaien en het werk dat we moeten doen. Vanaf volgende week beginnen de echte werk weken, maar ook al zou nu de reis afgelopen zijn, dan zou ik al heel dankbaar zijn voor alles wat ik heb mogen zien, voelen, ervaren en leren.
Op dit moment nu ik dit allemaal getypt heb, voel ik me gelukkig, dankbaar en op de een of andere manier ervaar ik een bepaalde rust.. Natuurlijk zijn er momenten dat ik mis wat ik thuis heb, maar aan de andere kant brengt dit me ook zoveel.
Tot de volgende blog =)
Ps. Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op mijn vorige blog
-
28 September 2013 - 07:16
Petra Hansman:
Hey pop!
Het is nog heel vroeg op zaterdagmorgen en er zit zomaar een cadeautje bij de mail, een nieuw reisverslag! Yes! Wat heb je alweer ontzettend veel meegemaakt en wat geniet ik ervan om, op afstand te lezen, hoe het met jou gaat. Ik heb het gevoel alsof je nu al veranderd bent. (maar dat is niet erg hoor, ben supertrots op je!) Ben heel benieuwd naar alle volgende verslagen en ook hoe het zal gaan als je echt aan de slag gaat. En by the way, ik ben ook heel blij dat je hier geboren bent, want anders was je mijn kind niet geweest! (en dat zou pas balen zijn, niet dan?) Nou meisje, pas goed op jezelf en blijf genieten. Sla alle indrukken maar op en als je ze wilt delen, dan vind ik dat fantastisch. Hvj.
Dikke kus,
van mama -
28 September 2013 - 17:58
Gert-Jan Van Beylen:
Hooi Es !
Wat leuk zeg al die dieren ! Lijkt me ook super cool , misschien krijg ik Judith ooit ook eens mee!
buiten die gekke olifanten dan . veel plezier nog en succes met de kinderen !!
Groetjesss ! -
28 September 2013 - 20:47
Lotte Bouwmeester:
Ha Es!
Wauw, wat een mooi verhaal! Tof om te lezen dat je zo geniet en nu al zoveel hebt meegemaakt. Ook ontzettend mooi om te lezen dat je zo dankbaar bent!
Ik kijk nu al uit naar je nieuwe verslag! Geniet, maak veel foto's (zodat ik over een paar maanden alles kan zien!) en blijf schrijven!
Dikke kus,
Lotte -
28 September 2013 - 22:16
Marith:
He lieve zus,
Ik ben blij dat het goed met je gaat en dat je na die enge olifant ervaring nog leeft!
Ik ben ook blij dat je alles toch zo positief bekijkt en dat je beseft dat God bij je is.
Ik wens je heel veel succes bij de werkweek. En hoop dat je er een voldaan gevoel van krijgt.
Voor de rest ben ik ook blij dat ik nog leef want Wilmer en ik hebben een klein auto ongelukje gehad....
Gelukkig hebben we zelf geen scham, alleen zijn auto mist een spiegel en en heeft wel een paar deuken..
Ik mis je bij vlagen en hou van je....
Kusje van je zusje -
28 September 2013 - 22:24
Frieda :
Dag lieve Esther,
Wat fijn om te horen dat het goed met je gaat. Wat heb je al veel meegemaakt in zo'n korte periode. Een unieke ervaring al die wilde dieren zo dichtbij. Gelukkig zijn jullie allemaal weer heelhuids teruggekomen. Je kunt er wel een boek over schrijven, de eerste lezer heb je al : ) Je reisverslag is nu al boeiend om te lezen. Meid wat leer je veel! Het besef van rijk en arm wordt nu wel heel dubbel hé. Volgende mag je beginnen met het echte werk. Ik wens je heel veel succes bij alles wat je doet.
zet hem op!
liefs Frieda en een dikke kus van Johan -
30 September 2013 - 14:13
Beppe En Pake V.d.Meulen.:
Lieve Esther 30-09-'13
Wat fijn dat we op de hoogte gehouden worden met je belevenissen.
Vandaag ben ik er voor het eerst in geslaagd jou hele reisverslag te lezen. met hulp van de buurman.
Wat heerlijk dat je al zo veel gezien hebt, en wat zou ik er graag bij geweest willen zijn.
Weet je wat ik zo bijzonder aan je verhaal vond, dat je zelfs in de wildernis van Afrika zo vrijmoedig van je geloof getuigt, dat anderen je vroegen voor hen te bidden.
Zie je wel, dat die anderen, als het er op aan komt, met lege handen staan?
Lieve schat, ik wens je heel veel sterkte toe, als straks het echte werk begint en al kun je niet alle nood lenigen, het feit dat jullie er zijn maakt ook al heel wat verschil.
Veel liefs van Pake en Beppe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
